Yalnız olmanın sorun olduğunu düşünen insanlar genelde hatayı kendinde arıyor.
En karanlık sonuca hızlıca atlamak kolaylarına geliyor:
Niçin insanlarla bağlantı problemi yaşıyorum?
Niçin diğerleri gibi kalabalık bir çevrem yok?
Bende bir sorun var ve bu yalnızlığı hak ediyorum.
Ancak gerçek ve doğru cevap kişisel olarak daha az cezalandırıcı hatta mantıklı olanı.
Biz, yani kabilenin izole hisseden üyeleri yalnız hissediyoruz...
Çünkü iç gözlemimizle fazla ilgiliyiz.
Diğerlerinin hobileri, tutkuları ve pek çok şey hakkında söyleyecek çok şeyleri olabilir.
Ancak bu kişiler kendi içlerine derinlemesine dalmakla pek ilgilenmiyor.
Bunu sosyal bir bireyi, sosyal olduğu için yermek amaçlı söylemiyorum.
Söylediklerimi, kalabalıklara kendinden kaçmak için karışan, hızlı dopamin hazlarına bağımlılık duyan kişilere söylüyorum.
Bu kişi kendi iç yaşamındaki olayları anlamlandıramıyor, çocukluk anılarından kaçıyor, sessiz bir ortamda düşüncelere dalamıyor.
İç gözlem bu kişinin işi değil.
O nedenle onlara söyleyecek çok şeyimiz olduğunu asla hissedemiyoruz.
Ve yakınlık kuramıyoruz.
Elbette mutlak bir soğukluğa da sahip değiller.
Aralarından bize, bizi çok sevdiğini söyleyenler, yakın bir arkadaşı gibi davrananlar olacaktır.
Ancak biz yine de kendi payımıza yalnız hissedeceğiz.
Ömür boyu oyunu bizim gibi oynamak isteyen sadece bir veya iki kişiyle tanışırsak huzurlu olacağız.